Een blik op de Hoge Venen

“Als bij wonder laat het natuurschoon zich nu van een andere kant zien”, glundert Guido Bertemes. Zijn ogen afschermend tegen de zon, werpt hij gefascineerd een blik op het landschap. Fototoestel klaar. Focus en klikken maar. “Het is normaal al een gelukstreffer als je door de waas een paar bomen ziet. Zo’n 20 dagen per jaar speelt de zon de hoofdrol in de Hoge Venen. Vandaag is zo’n schitterende dag”.

Zijn passie voor natuurfoto’s is niet zomaar een hobby. Guido heeft al verschillende boeken op zijn pal-mares staan. Het park van de Hoge Venen blijft zijn fo-tografische talent prikkelen. De natuur zit vol verhalen, klaar om in beeld te vertalen. ‘Les Six Hêtres’ is zo’n be-toverende plek. Van oudsher houden de herders uit het veengebied even halt onder de “zes machtige beuken”. De bomengroep gehuld in een zweem van mist, het heeft iets magisch. Als de zon vrolijk priemt, lijkt het of hun takken zich uitstrekken in het licht. Een idyllisch decor dat uit het veengras opduikt. Een streling voor het oog en ... voor de lens, knipoogt Guido.

De skeletbomen vormen een bijzonder fenomeen in het natuurpark van de Hoge Venen. Ja, Moeder Natuur heeft zo haar wetten. Sinds de laatste ijstijd wint het wa-terrijke veengebied aan terrein. Met natte voeten hebben de bomen moeite om te overleven ... Vergis je niet, op sommige plaatsen zak je tot tien meter diep. Geen pa-niek! De vlonderpaden loodsen je veilig door het gebied. Een 5.000 hectare groot plateau, 3 zones, 1 immens wan-delnetwerk dat de Oostkantons met Noordrijn-Westfalen verbindt. Dit wandelwalhalla kan je verkennen met of zon-der gids (respectievelijk zones C en B). Om de natuur te beschermen, is zone D niet toegankelijk voor het publiek.

Een verhaal vol romantiek en tragiek

Elk seizoen tooit het veenlandschap zich in een ander kleurenpalet. Als in de lente de rozemarijnheide en de veenbes ontluiken, verschijnt een wit-rozig bloementa-pijt. De geel bloeiende beenbreek zorgt dan weer voor een zomers festijn. Erg fotogeniek in combinatie met het frisgroene gras. Zelf is Guido verknocht aan de herfst. Die goudbruine kleuren! De mist die zich als een zacht dekentje nestelt aan de voet van de bomen. Pure pracht!

De fotograaf wordt er zowaar melancholisch van.Wat als boven de veenvlakte de avond valt of een plotse nevel opstijgt? Geen nood, als een baken loodst de iconische toren - het Signaal van Botrange – ver-dwaalden naar het juiste pad. Tot 1867 luidde men een klok, in combinatie met een lichtsignaal, om ronddolende wandelaars te waarschuwen. Historische getuige hiervan is de Fischbachkapel.

We bevinden ons in de buurt van Baraque Michel, één van de belangrijkste toegangspoorten tot het na-tuurpark. Je kan er de wagen parkeren en van hieruit ver-trekken tal van wandellussen. “Een hapje en drankje in het gelijknamige restaurant, is de ideale afsluiter van je wan-deltocht”, geeft Guido als tip mee. “De streekspecialiteit is een absolute aanrader: gehaktballetjes van everzwijn met rode kool. Proef zeker ook het ambachtelijke veenbrood“.

De hobbyfotograaf is trots op zijn streek. Meer zelfs, hij heeft een emotionele band met deze plek. Met tragere tred wandelt hij van de Fischbachkapel, naar een groot houten kruis, genaamd “Croix des Fiancés”. Het pad is prachtig, maar zijn stemming droevig. Stilaan ontspint zich het verhaal van het jonge, verliefde paar, François en Marie, dat zich afspeelt in januari 1871. Ze wilden documenten regelen om hun huwelijk te bezegelen. Door een hevige sneeuwstorm, sloeg het noodlot echter toe. Ze verdwaalden en kwamen om door extreme vrieskou. Precies op deze plek werd Marie dood teruggevonden. Zo’n 100 meter verderop haar geliefde. François pro-beerde nog hulp in te roepen, helaas tevergeefs ... Wat een triest verhaal, maar tegelijk romantisch ... Sindsdien is “het Kruis van de Verloofden” een klein bedevaartsoord, een symbool van liefde en hoop. Kippenvel ... ondanks de stralende zon.