Het Wolfsbusch, wandelen in het gouden spoor van Kelten en ridders

, roept Erik iets luider dan hij zelf had verwacht. De vrolijk fluitende vogels onderbreken verschrikt hun gezang. We naderen het hoogste punt van het Wolfsbusch, een bosgebied van ruim 1000 hectare groot in de Belgische Oostkantons. Boven onze hoofden horen we de takken van de metershoge sparren kraken. We zijn omgeven door kale boomstammen, wilde bosbessen en … een oorverdovende stilte. Die is echter maar van korte duur, want de vogels zetten hun gekwetter al snel weer verder.

Ook Erik hervat zijn uitleg, een pak stiller deze keer. Per slot van rekening zijn we hier slechts te gast. Vandaag staat de plezierwandeling ‘De Gouden Rivier’ op het programma – een tocht van negen kilometer lang. Op deze lus doorkruis je het boomrijke Wolfsbusch en keer je langs de rivier de Amel terug naar waar je begon – het prachtige Montenau. Dit dorp met net geen 350 inwoners prikkelt de zintuigen. Hier voel je nog echt die gezellige dorpssfeer. Je kijkt je ogen uit op de typische huizen en hun keurig onderhouden voortuintjes. En als de wind goed staat, ruik je zelfs de heerlijke Ardense ham die hier wordt gemaakt. Erik Wiesemes, burgemeester van deelgemeente Amel, omschrijft het lokale toerisme als authentiek. Wie de echte Oostkantons wil beleven, is hier op de juiste plek. Ook het woord ‘wolf’ in de naam Wolfsbusch is geen toeval, weet Erik te vertellen. Maar geen zorgen, wolvengehuil weerklinkt hier al sinds de 19e eeuw niet meer. Tegenwoordig kom je hoogstens een schuw edelhert of everzwijn tegen. In het spoor van de Kelte

Het Wolfsbusch is een magische en tegelijkertijd merkwaardige plek. Al even gevarieerd als de natuur waar we vandaag doorheen trekken, zijn de verhalen die diep in het bos verscholen zitten. Ook over de steengroeves, die vandaag nog talrijk aanwezig zijn, doen fabuleuze legendes de ronde. Zo zouden ze door kabouters zijn aangelegd. Van de langbebaarde bosbewoners zijn echter nooit sporen gevonden. Erik houdt even halt bij een opvallende ronde rots. “Dit is een bijzondere plek. Want hier werden zo’n 2000 jaar geleden door de Kelten molenstenen uitgekapt en vervolgens naar de omliggende regio getransporteerd.” Restanten zijn nog steeds in het Wolfsbusch te vinden. Al kunnen die evengoed van de Romeinen afkomstig zijn. Na het Keltische tijdperk vestigden zij zich namelijk in de streek, en bleven ze de groeves ook verder exploiteren. Dat is trouwens niet het enige wat de Romeinen van hun voorgangers overnamen – denk bijvoorbeeld ook maar aan de goudwinning in de omringende rivieren.

Als we de weg tussen Wolfsbusch en Amel oversteken, betreden we een compleet andere wereld. Geen sparren meer te zien – hier zijn het vooral hoge grassen, jonge essen en beuken, uitgestrekte bremstruiken en stekelige distels die welig tieren. Dikke droge wortels vormen kronkelige patronen op het smalle pad, de rivier stroomt links van ons. “Een kunstmatige zijarm van de Amel”, legt Erik uit. “Hier worden forellen gekweekt.” Maar de ‘echte’ Amel laat niet lang op zich wachten. Evenmin ook de sparren die we terug zien opdoemen. Ze vormen een magnifiek contrast met de omringende roze, witte en gele bloemenpracht.

“Tijdens de Romeinse bezetting zou er in Gallië, waartoe de Oostkantons destijds behoorden, erg veel goud gevonden zijn. Zo veel zelfs, dat Julius Caesar meerdere keren zijn ongenoegen uitte over de dalende goudprijzen in het Romeinse Rijk”, lacht Erik. Hij voegt er al snel aan toe dat dit historisch gezien waarschijnlijk niet helemaal klopt.

Ruim 100 jaar geleden ging men in Montenau opnieuw op zoek naar goud. Er was zelfs sprake van een lichte goudkoorts. Maar de grote vondsten bleven uit. “Het gerucht gaat dat een man wel tien jaar moest graven om zijn vrouw een trouwring uit ‘eifelgoud’ te kunnen schenken. Die moet wel erg verliefd geweest zijn”, gniffelt de burgemeester. Tegenwoordig is zoeken naar goud hier niet meer toegestaan. Maar om de sfeer van weleer op te roepen, is in Montenau een goudwasinstallatie nagebouwd.

Hierin kunnen hedendaagse fortuinzoekers toch hun geluk beproeven. Rond de wasinstallatie horen we de vogels niet meer. Zij zoeken liever de rust van het vredige Wolfsbusch op. Kwalijk kan je het hen niet nemen.